شیخ عباس قمی در فوائدالرضوي میگوید : كاروانی از سرخس اومدند

پابوس امام رضا (ع) ، یه مرد نابینایی تو اونها بود ، اسمش حیدر قلی بود.
اومدند امام رو زیارت كردند و از مشهد خارج شدند و

در منزلیه مشهد اُطراق كردند ، و به اندازه یه روز راه از مشهد دور شده بودند
شب جوونها گفتند بریم یه ذره سر به سر این

حیدر قلی بذاریم خسته ایم بخنیدیم و سر گرم بشیم
كاغذهای تمیز و نو گرفتند جلوشون هی تكون میدادند ، بعد به هم

میگفتند ، تو از این برگه ها گرفتی؟ یكی میگفت : بله حضرت مرحمت كردند
فلانی تو هم گرفتی؟ گفت : آره منم یه دونه گرفتم ، حیدر قلی یه مرتبه گفت : چی گرفتید؟

گفتند مگه تو نداری ؟ گفت : نه من اصلاً روحم خبر نداره !

گفتند : امام رضا برگ سبز میداد دست مردم ، گفت : چیه این برگ سبزها ،

گفتند : امان نامه از آتش جهنم ، ما این رو میذاریم تو كفن

مون قیامت دیگه نمیسوزیم ، جهنم نمیریم چون از امام رضا گرفتیم ، تا این رو گفتند

دل كه بشكند عرش خدا میشود ، این پیرمرد یه دفعه دلش شكست

با خودش گفت : امام رضا از تو توقع نداشتم ، بین كور و بینا فرق

بذاری ، حتماً من فقیر بودم ، كور بودم از قلم افتادم ، به من اعتنایی نکردی

دیدن بلند شد راه افتاد طرف مشهد ، گفت : به خودش قسم تا امان

نامه نگیرم سرخس نمیآم باید بگیرم ، گفتند : آقا ما شوخی كردیم ما

هم نداریم ولی هرچه كردند آروم نمیگرفت خیال میكرد كه اونها الكی میگند كه این نره

شیخ عباس میگه : هنوز یه ساعت نشده بود دیدند حیدر قلی

داره بر میگرده ، یه برگه سبزم دستشه ، نگاه كردند دیدند نوشته : اَمانٌ مِّنَ النار انا ابن رسول الله على بن موسى الرضا

گفتند : این همه راه رو تو چه جوری یه ساعته رفتی ؟

گفت : چند قدم رفتم ، یه آقایی اومد گفت : نمیخواد زحمت

                                              بكشی من برات برگه امان نامه آوردم بگیر و برگرد

 

                                   ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نظرات شما عزیزان: